Gizem Üstündağ
DUVAR İskoç direktör Charlotte Wells in birinci uzun metrajlı sineması Aftersun dünya prömiyerini Escort Bayan Cannes Sinema Festivali nin Eleştirmenler Haftası’nda yaptı Şenlikten French Touch Heyet Mükafatı ile dönen sinema 6 Ocak’ta MUBI’de izleyiciyle buluşacak
‘Hatırlama’nın sinemada nasıl yansıtılabileceğinin başarılı bir örneği olan Aftersun tıpkı Bayan escort vakitte etkileyici bir zihin sineması
Son derece mütavizi anlatmak istediğini seyircinin gözüne sokmayan epeyce minimal bir anlatıya sahip Çok ferdî bir kıssayı dramatize etmeden sinematografiye hizmet eden ufak nüanslarla aktarıyor escort ışığın kullanımı kameranın açısı art planda çalan müzik ile sinema çok şahsî bir yerden kalplerimize dokunmayı başarıyor ve yılın en beğenilen sinemalarından biri olmayı hak ediyor
Film 90 lı yıllarda eskort Fethiye de geçiyor Bir şeyleri hatırlayarak geri çağırarak hayatı deneyim eden bir bayanın üzerine kuruluyor aslında kıssa Bir bayan çok küçük çok yalın anlar üzerinden babasıyla geçirdiği tatili hatırlıyor
Aftersun eskort bayan hatırlama aksiyonunu kayıt altına alınan imgeler üzerinden kurguluyor Her biri de o anları kaybetmemek ismine çekilmiş olan imgeler Biteceğini bilerek o ‘an’a tutunma uğraşı Galiba sinemanın en kalp kıran kısmı da burası oluyor
Bir görüntü kaydıyla açılan sinema bir görüntü kaydıyla da sona eriyor Yani sinema anda takılı kalmış bir yaşantıyı yas parantezine alıyor ve yine yaşanamayacak vakit dilimlerini büyük bir kayıp hissiyle yansıtıyor
Film görüntü imgeleriyle ilerlerken bir yandan da şuurlu bir zihnin yarattığı manzaralarla bölünüyor Yetişkin Sophie nin zihnini izliyoruz aslında tasarladığı olmasını istediği anları deneyim ediyoruz Göz alıcı ışıkların olduğu bir dans pisti ve Sophie nin babasıyla dans ettiği anların imajları bunlar artık gerçekleşemeyecek olanın sadece zihinde tasarlandığı imgeler
Yetişkin Sophie artık babasıyla olan tüm kavuşmalarını yüzleşmelerini bu zihin alanında tasarlıyor Kocaman yanıp sönen ışıklar içinde tüm keyfiyle dans eden babası Sophie nin varlıklı hayal dünyasına çok şey borçlu Dans pistindeki ışıklar ise hayattayken bile varlığından bir türlü emin olamadığı bir kaybedip bir bulduğu babasının güçlü bir alegorisi
Derin bir kayıp ve yas hissi var sinema boyunca ve bu his romantik bir nostalji değil geçmişe ve çocukluğa dair sert bir telaffuz
Çocukluk dönüp dolaşıp döneceğimiz bir yer üzere hissetsek de büyümek geri dönüşleri imkânsız kılıyor Babasının kucağına yatan Sophie İskoçya ya geri dönüp dönmeyeceğini soruyor Babası ise Doğduğumuz yere dönmek imkansızdır diyor Bu sahne çocukluğun hoş bir temsili oluyor Çocukken çocuk kalabilmek daimi olsa da büyüdükçe bunun imkânsız olduğunun altını çiziyor Çocuk olduğu yerde memnunken yetişkin artık oraya dönemiyor Sinemanın ana cümlesini baba aslında çoktan söylüyor Büyüdüğün yere dönmek imkânsızdır
Yer yer rol karmaşası yaşanıyor sinemada Ebeveyn çocuk rolleri alt üst oluyor aksine dönüyor Çocuk çocuk olamıyor zira baba babalığını yapamıyor
Baba karakteri son derece titizlikle yazılmış bir karakter diyebiliriz Hayatını tam olarak yaşayamamış isteklerini gerçekleştirememiş ama sinema tüm bunlara dair kesin bir şey söylemiyor Karşımızda babasının acısı ile nasıl baş edeceğini bilemeyen çaresiz bir çocuk görüyoruz
Baba karakteri en baştan kırılmış bir karakter olarak edebi bir metin tadında tanıtılıyor Öz saygını kaybetmiş değersizlik hislerine gark olmuş depresyonun avucunun içinde olan bir baba Ancak tekrar de bir mana arıyor bir şeylere tutunmaya çalışıyor Yaptığı Tai Chi dansı mesela bir hayata tutunma formu aslında Aynada tükürdüğü kendisi öfkesinin bir dışavurumu değersizliğinin incelikli bir anlatımı Açılış sekansından itibaren kolu babanın kolunun alçılı olduğunu görüyoruz sonra kendi usulleriyle çıkarıyor alçıyı kolundan Kırılmışlığı yeniden kendi edinimiyle telafi etmeye çalışıyor ancak ne derece sağlıklı bu yaptığı bilinmiyor
Her şeyin sonunda elimizde harikulâde bir kapanış sahnesi kalıyor Baba ile kızın ayrıldığı sahnede sinema donuyor Kameranın donduğu yerden Sophie’nin yetişkin dünyasına geçiyoruz Elinde kamerayla oturduğu yerden izlediğinin sinema boyunca tüm bu izlediklerimiz olduğunu fark ediyoruz Sonra kamera babanın eline geçiyor ve babanın açısından izlemeye devam ediyoruz Havaalanı sandığımız yerin kapısından içeri giriyor baba sinemanın başından beri yer yer gördüğümüz ışıklı dans pistinin içine Yani Sophie’nin zihnine Buradan sonrası sırf Sophie’nin dünyasında olup bitiyor konuştukları sustukları kavuştukları Babası zihninde hayat buluyor sırf Anlıyoruz ki yaşayacak tek bir anı yok geriye
Aftersun kayba ve mevte dair izler bırakan uzun mühlet tesirinden çıkılamayacak bir sinema